Główna Grań Tatr w stylu alpejskim

Z dużą przyjemnością mogę donieść o szczególnym przejściu Głównej Grani Tatr, którego dokonał Tadeusz Grzegorzewski w dniach 25.08-1.09.2016 roku. Nie piszę o rekordzie, bo tych jest nadmiar, lecz zwracam uwagę na styl przejścia, bowiem dopiero on staje się właściwym punktem odniesienia dla kolejnych powtórzeń i dla nowych 'rekordów'.

Na prośbę słowackich kolegów zamieszczam poniżej apel podkomisji Tatry przy SHS James (odpowiednik naszego PZA). Mówiąc w skrócie taternicy słowaccy chcą wprowadzić pewne zasady dotyczące wytyczania nowych dróg, oraz obijania i wyceny dróg w Tatrach. Chcą także uporządkować istniejące drogi, stworzyć ich kompletną bazę. Prośbę tą kieruję do Polskiego Związku Alpinizmu i wszystkich Klubów Wysokogórskich.

Współpracując z periodykami o Tatrach piszących, o taternictwie wspominających, czytam też to co inni piszą, co treść tatrzańską tychże wypełnia. W pięknoduchostwie swoim, idealizmem podszytym, co pewien czas w oburzeniu świętym na błędy, mnie rzucające się w oczy, uwagę redaktorom i autorom zwracam, wierząc niezbicie że do poprawy świata się przyczyniam, sferę duchową Tatr oczyszczając.

Internet pęka w szwach od tematycznych 'specjalistów' i wyznawców dowolnej idei. Na portalach społecznościowych, mnożą się strony miłośników tatrzańskości. Mimo tak olbrzymiej pojemności tego nowego pojęcia, niemal na każdej z tych stron można spotkać wątki nie mające nic wspólnego z 'ideą' tych stron. Poza chwaleniem siebie, pokazywaniem wszystkich swoich zainteresowań, niekoniecznie górskich, co rusz napotykamy spam wszelkiego autoramentu.

„Lina osłabia odczuwanie” - Pietro Dal Pra

Artykuł pod tym tytułem ukaże się w najbliższym numerze kwartalnika „Tatry”. Tutaj przytaczam odpowiedzi na zadane przeze mnie pytania, kilku z aktualnie działających w Tatrach solistom, bez analiz i komentarzy, w formie w jakiej udzielone zostały odpowiedzi.

PETR DANIS

1 foto Petr Danis: taternicy na Grani Krywania

Marzyłem o Jastrzębiej Turni ... Nie miałem jej jeszcze w swoim wykazie. Szedłem ku Niej wolnymi krokami. Najpierw, rok wcześniej niż się na Nią poważyłem, zobaczyłem ludzi wspinających się na niej. Kolejnym razem doszedłem do Zielonego Stawu Kieżmarskiego z dwoma wypróbowanymi towarzyszami, i tylko spojrzałem w Jej stronę, choć miałem wszystko co potrzeba, by ją posiąść, lecz deszcz rozmył jej kontur i nasz zapał.