Przejście w Tatrach

Nazwa drogi odnosi się do połączenia w logiczną jedność wybranych części trzech dróg i dołożenia pewnego łącznika spinającego je w całość. Dół i zdecydowanie najdłuższa część, to droga Stanisławskiego WHP 2372 (Żleb Stanisławskiego). Nią do najwyższego i najtrudniejszego progu na odcinku C. Do tego miejsca na drodze są dwa kluczowe miejsca. Pierwsze to wąski kominek w dolnej części. Oryginalna wycena to IV, ale dla osób nie przepadających za tego typu formacjami, jego początek może wzbudzić pewne lub nawet duże zdziwienie. Po sprytnym, wymagającym jego początku wyżej jest już zdecydowanie łatwiej. Miejsce to śmiało można wycenić na V. Drugie kluczowe miejsce to trawers w lewo nad V ścianką. Sama ścianka, to solidne V, ale nie trudniej. Wyżej jest już "tylko IV", ale to tu jest ... trudniej niż niżej, bo teren jest mało stabilny, a ekspozycja całkiem spora. Po dojściu pod najwyższy próg na odcinku C następuje przejście w prawo pod Igłę Martina (i opuszczenie drogi WHP 2372) i dalej częściowo nowym wariantem ponad uskok nad Igłą Martina (z wejściem na jej wierzchołek, IV). Na tym odcinku najtrudniejsze i najbardziej emocjonujące jest pokonanie fantastycznej przerysy znajdującej się powyżej Igły Martina. Już samo wejście w nią dużym krokiem jest dość specyficzne. Całość tego odcinka to V+. Następnie częściowo drogą WHP 2369 (droga Stanisławskiego na Pośrednim Jaworowym Szczycie) i częściowo WHP 2370 (droga Slamy na Pośrednim Jaworowym Szczycie) wychodzimy na Pośredni Jaworowy Szczyt. Z wierzchołka granią na WJSz, zejście na Jaworową Przeł. (via normale) i drogą WHP 2402 do Zadniej Jaworowej.