Przejście w Tatrach

Droga Stanisławskiego na Skrajnej Nowoleśnej Turni (WHP 2004) ma oficjalną wycenę II. Wybrałem się na nią po raz drugi, gdyż za pierwszym razem trudności końcówki wydały mi się znacznie trudniejsze i oceniłem je na IV. Dół drogi raczej nie zachwyca, jest krucho i nieprzyjemnie, wręcz mocno niestabilnie, ale tym razem przeszedłem go nieco inaczej i w sumie wyszło lepiej niż za pierwszym razem. U góry myślałem, że może wcześniej coś przeoczyłem, ale i tym razem nie znalazłem nic łatwiejszego niż III/III+ (wariant który już znałem). Z wierzchołka granią przez Nowoleśne i Warzęchowe Turnie na Tajbrową Turnię (III, bez zjazdów). Z niej na Klimkową Turnię, po czym zejście na Kwietnikową Przełączkę i niej w dół (z obejściem od prawej (or.) progu w żlebie, na obejściu kilka kotew HSA z plakietkami) pod zach. ścianę Staroleśnej. Drogą WHP 1862 (Gnojek-Stanisławski, III) w górę na przełączkę między Kwietnikową i Pawłową Turnią. Wejście na oba wierzchołki i przejście na Klimkową Turnię. Z niej w dół (do Doliny Staroleśnej) drogą WHP 1849 (Breuer-Strompf-Tomasson, II). Ależ to jest kontrast, pod względem jakości skały mimo tak niewielkiej odległości i tej samej góry! Na Stanisławskim genialny, lity trawers i niemniej lita dalsza część drogi, a na drodze Tomasson... niemal wszystko niepewne i wiszące. Gdy zrozumiałem, że pierwsi zdobywcy też pokonywali drogę w dół a nie w górę (na wierzchołek (chyba) weszli drogą normalną) aż zaniemówiłem z wrażenia. Co ciekawe droga należy do nielicznego grona tych, w których to w zejściu jest łatwiej odnajdywać najłatwiejsze przesmyki, które gdy idzie się do góry są słabiej widoczne. Opis w WHP jest w wejściu (czyjego autorstwa?) i jego dopasowanie u góry do rzeczywistości może być mocno mylące. Pomocne są bardziej zamieszczone wrysowania drogi, które pokazują mniej więcej kierunek w którym należy się poruszać. Po zejściu na piargi pod ścianę Zwalistej Turni i w górę drogą WHP 1815 (Hudyma-Kirchner-Motyka, IV). Na odcinku (B) "zacięcie podobne do pierwszego" zaczyna się po prawej stronie - u jego początku stanowisko z dwóch haków połączonych repem. Idziemy nim zdecydowanie więcej niż 20 m, raczej 30 m. Na trawersie w lewo po drodze stary hak i minięcie wygodnej, niewielkiej platformy. Wygodna grzęda z opisu jest po prostu łatwa tzn. można z niej łatwo zejść do "charakterystycznego żlebka" z opisu lub nietrudno iść nią w górę. Dolną część "pionowego, u dołu nawet przewieszone zacięcia" (startującego z charakterystycznego żlebka) powinno się omijać z prawej strony "z pomocą olbrzymiego, odpękniętego bloku". No cóż problem w tym ... że go nie ma. Można się dostać do zacięcia, ale należy podejść żlebkiem nieco wyżej i przez, krótkie spionowane zacięcie wyjść do góry, następnie przewinąć się w lewo przez żeberko i z obniżeniem w lewo trawersować do zacięcia (duża ekspozycja). Zabrakło mi jakiś 3-4 m (do tego miejsca IV, m.V). Niby się dało i nie wyglądało źle, ale...bez liny mnie nie puściło. Wróciłem do żlebka i nim do końca w górę z odchyleniem w prawo (wyżej żlebek przechodzi w płytowe zacięcie) aż na grań i tu w lewo w ścianę poziomą półką, pod koniec nieco ku dołowi i znajdujemy się nad kazalnicą z opisu. Dalej na wierzchołek wyszedłem nieco od lewej strony - wtedy nie ma żadnej przewieszki. Z wierzchołka zejście na Zwodną Ławkę i w dół do Doliny Wielickiej.